Lieve allemaal, op het moment van schrijven bevinden wij ons in Cartagena, Colombia. Wij zijn inmiddels over de helft van onze reisduur heen...*snik*... en staan op het punt om Zuid-Amerika te verlaten....*snik*....

Met weemoed kijken wij terug op de afgelopen maanden....Backpack in plaats van Samsonite trolley...Scania in plaats van Airbus...Hi Hostel in plaats van Hilton....Gortex schoen in plaats van taxi en noodle soup in plaats van Zeebaars...

En dan nu de werkelijkheid....

Huanchaco, Peru.... We slapen vier nachten in een vakantiepark op steenworp afstand van het strand. Het complex heeft een zwembad, restaurant, kabel TV, WIFI en laundry service. Verder is er, op een afstand van zo'n vijftien minuten taxi, een upscale mall van Amerikaanse proporties...Voor ons betekend dit nieuwe zonnebrillen, T-shirts en diversen huid/haar verzorgingsproducten....Verder slijten wij onze dagen met een poging tot surfen..(Pim) en met het eten van Brownies met caramel fudge..(Marjolein.....en Pim)

Geen vuiltje aan de lucht zou men denken, maar dan..... Mancora.
Onze laatste bestemming in Peru bereiken wij om half vijf 's nachts. Na andermaal belazerd te zijn door een taxichauffeur, staan wij voor een dichte poort van het door ons geprefereerde beachresort.....De taxichauffeur is weg, het is pikdonker....EN VOEL IK DAAR EEN SPETTER??? In de verte klinken wat zompige beats...BEACHPARTY! Op de tast lopen wij richting het geluid....Op een goede honderd meter afstand zien wij een stel dansende hippies genieten van muziek, alcoholische dranken en waarschijnlijk nog wat andere geestveruimende middelen...
We worden vriendelijk onthaald, er worden ons stoelen toegewezen en krijgen halve liters bier geserveerd. Vermoeid van gesprekken met te dronken mensen zien wij de zon opkomen....

Na een halve dag uitslapen, komen we er achter dat ook wij dan EINDELIJK BESTOLEN ZIJN!
Pim mist TWEE T-SHIRTS...Het voorval heeft zich hoogstwaarschijnlijk voorgedaan in het vakantiepark in Huanchaco...erg vervelend...maar ach, zoals jullie weten...het leven gaat door!

Terwijl de zonnige dagen voorbij kabbelen in Mancora, besluiten we op voorhand dat we Ecuador niet leuk gaan vinden. Helaas moeten we er wel naar toe bussen omdat Guayaquil, Ecuador de dichstbijzijnde stad is waar vandaan men vliegt naar Bogota, Colombia.

De acht uur durende busrit naar Guayaquil is alles behalve comfortabel. De ene controlepost na de andere, een Chinese B-film met Spaanse ondertiteling waarvan het geluid levensbedreigend hard staat.... en een toilet zonder wc-papier...SOLO PARA URINOIR...En precies dat laatste is een probleem als je net daarvoor een schaal iets te vet gefrituurde zeevruchtjes hebt gegeten....

Na drie meldingen:'Stoppen AUB!', werd het Oudhollandsch ‘BUIGEN OF BARSTEN'....Dat wil zeggen...Pim buigt en de chauffeur en zijn assistente kan barsten...De paniek breekt uit bij de arme op de wc-deur bonkende assistente...De paniek breekt uit bij Pim als hij merkt dat hij vergeten is dat er geen wc-papier voorradig is....De chauffeur blijkt nu wel in staat om te stoppen en bemoeit zich met het zaakje. Pim opent de deur op een kier en krijgt wc-papier aangereikt van een misbaar makende chauffeur...Vol verwachting klopt ons hart, worden we de bus uitgezet? Maar nee, dit is Zuid-Amerika....een dergelijk geschil lost men hier gewoon op met wat dollars....twintig dollars...

Na alle stress besluiten we in Guayaquil een kamer te nemen in een vijf sterren Sheraton Hotel.... Twee King sweet sleeper bedden en de roomservice houden het wachten op ons vliegtuig richting Bogota draaglijk...

Bogota is een moderne stad met twaalf miljoen inwoners...inmens dus. De stad staat bekend om zijn goudmuseum en smaragd markten...we bezoeken beiden. Verder lopen we wat rond door het centrum en eten we Sushi....

Vanuit Bogota reizen we naar Medellin...het is een zeven uur durende rit door een schitterend groen, bergachtig landschap. Medellin is de stad van Pablo Escobar, voormalig baas van het eens zo beruchte en geweldadige Meddelincartel....Ondanks zijn dubieuze rol in de geschiedenis is deze man nog steeds ontzettend populair bij een groot deel van de Colombiaanse bevolking. Pablo Escobar was namelijk niet alleen verantwoordelijk voor de drugshandel, maar ook voor de bouw van scholen, ziekenhuizen en infrastructuur...Dit kon de beste man ook wel lijden, aangezien hij in zijn hoogtijdagen ongeveer net zoveel geld verdiende als het BNP van Colombia....

Omdat er voor ons in Medellin naast de gebruikelijk toerist stuff... kabelbaantje... etentje....winkeltje weinig te beleven is, besluiten we na drie dagen door te vliegen naar Cartagena. We vliegen met een Jetstream vliegtuigje...12 passagiers....We krijgen er een beetje een Puff Daddy gevoel van :-)

Cartagena is werkelijk een schitterende stad. Een originele stadsmuur scheidt het oude centrum van de volkswijk (Getsemani) en de moderne haven. Op zo'n veertig minuten speedboatje varen ligt Playa Blanca, het mooiste strand van Cartagena. Nog eens twintig minuten verder ligt het eiland Isla Rosario, beroemd om zijn resorts, coraalrif en openlucht aquarium. Het enige dat voor ons roet in het eten gooit, zijn opdringerige straatventers....Naast allerlei troep, hebben ze ook ‘Everything for tha Party..'
Als inwoners van Amsterdam zijn wij natuurlijk best wel wat gewend, maar het moment dat er in de supermarkt gevraagd wordt of we een lijntje bij de yogurt willen, hebben ook wij nog niet meegemaakt.....

Dit was het dan weer..... Morgen vliegen we naar Costa Rica dus ´Bienvenido a America central!

P.S.