Op het moment van schrijven zijn wij in Salta (la linda). Maar voordat wij hierover uitweiden... Iguazu...the mighty jungle.

KLIK HIER EN WIN VOOR IGUAZU!

Na bijna 24 uur in een bus te hebben gelegen...(als je ervoor betaald om te kunnen liggen, zul je liggen ook!) rolden wij maandagochtend, koud van de airco, zo het snikhete regenwoud in. Ongelukkig genoeg was ons hostel slechts twee straten van het busstation af, waardoor de taxichaffeur voor ons bepaalde dat we maar moesten gaan lopen. Eenmaal aangekomen bij ons toekomstig verblijf, waren wij drijfnat van het zweet en verhulde onze lichaamsgeuren de onwelriekendheid van vier ongewassen middelgrote honden. Ondanks het vroege tijdstip
‘s ochtends, was onze kamer gereed en konden we direct inchecken.... de service oh!

De kamer was zowaar ‘echt' schoon! Tassen uitgepakt, zwempakken aan! Op naar het beloofde en door ons, op dat moment, zo begeerde zwembad. Aangekomen bij het zwemparadijs van ons hostel, bleek dat wij niet de enige waren met de intentie tot watertrappelen... Helaas waren wij wel de enige zonder natuurlijke zwemvliezen, bolle zwarte ogen en een groene kleur.

Omdat we toch al stonken, kwam Marjolein met het grandioze idee om die middag het drie landen punt (Paraguay, Brazilie, Argentinie) te bezoeken... volgens de kaart van het tourist information centre vlakbij ons hostel...

Gehinderd door angst voor spinnen of andersoortig (te groot) ongedierte, trotseerden wij, naast goed begaanbare en vooral brede asfaltwegen, zo nu en dan ook wat smallere paadjes met begroeiing rondom ons heen. Op dergelijke paadjes verbraken wij, bij ieder geluidje dat ons ook maar enigzins vreemd in de oren klonk, het wereldrecord verspringen. Het was een geluk bij een ongeluk, dat wij, als echte Britten, deze tocht ondernamen op het heetst van de dag en dus voor vrijwel niemand voor lul stonden. De totale tocht heeft ongeveer drie uur in beslag genomen, maar de bestemming werd uiteindelijk bereikt.

‘ S avonds wilden wij na een goede, maar iets te dure asado (BBQ), van een welverdiende nachtrust gaan genieten. Het leek erop dat dit ging lukken, totdat Pim wakker werd en een kakkerlak zo groot als een pingpongbal boven de badkamer deur ontdekte. Kennelijk schrok la cucaracha van het licht en begon deze als een wezenloze over de muur, richting het nachtkastje van Marjolein te sprinten. Marjolein was hier uiteraard niet van gecharmeerd...nakort crisis overleg, mocht Pim een manier gaan verzinnen om het beest de kamer uit te krijgen. Met veel tegenzin lukte dit uiteindelijk met behulp van theemok, die omgekeerd als nieuw huisje voor de kakkerlak diende. Nadat wij voor de eerste keer tijdens deze trip de klamboe hadden uitpakt, werd er voor de resterende nacht een schema opgesteld, waarbij wij per uur om beurten het licht aan deden, om ons te verzekeren van een ‘bug free room'.

Met anderhalve uur slaap in de benen, was het dinsdag dan eindelijk zover! Op naar Foz do Iguacu, het Braziliaanse regenwoud rondom de Iguazu falls. Na wat bushoppen en weer wat extra stempels in het paspoort, kwamen wij aan bij het Braziliaans national park. De Braziliaanse kant van de Iguazu falls staat bekend om het schitterende overzicht op de watervallen. Na een halve dag muggen doodslaan en hinkstapspringen over salamanders, zaten onze camera's vol. Tevreden met onze foto's, kwamen wij ‘s avonds terug bij ons hostel. Vanavond zouden wij zelf maar weer eens een pan oppakken en werken voor ons voedsel. De lust ontging ons echter vrijwel direct bij het aanschouwen van de keuken. Naast het feit dat het er, nog meer dan ons eerder was opgevallen, stonk naar viervoeters, leken de pannetjes en potjes acht of meer pootjes te hebben....Dan maar weer uit eten...erg vervelend.

Woensdag was het tijd voor de Argentijnse kant van de Iguazu falls. De Argentijnse kant wordt als meer spectaculair beschouwd, omdat daar de mogelijkheid is dichter bij de watervallen te komen. Precies hetgeen wat we een beetje gemist hadden aan de Braziliaanse kant van Iguazu. Aangekomen werden we begroet door honderden felgekleurde vlinders fladderend in de zon. Na ongeveer vijf minuten gelopen te hebben op het pad richting de watervallen, zagen wij een Coati (soort wasbeer) in een boom zitten...iets verderop zat de rest van de familie een salamander achterna, een fantastisch schouwspel. Onderweg naar la Garganta del Diablo (circelvormige waterval van 80 meter hoog), wat toch eigenlijk le moment suprême van Iguazu falls is, zijn we respectievelijk: spinnen(webben), vogels, vlinders, meer Coati's, Krookie de Krokodil en 2700 plantensoorten gepasseerd....zoals jullie zullen begrijpen iets teveel om op te noemen. Dan de watervallen....wat een geweld, wat een lawaai, wat voel je je klein bij dertig meter opstuivende waterdamp....We werden er letterlijk duizelig van.

Met deze overweldigende beelden op ons netvlies, vlogen wij (zoals echte backpackers dat ook doen) donderdagnegentien maart richting Salta. Op het vliegveld van Salta werden wij opgehaald door Nick, een vriendelijke Engelsman, in wiens posado ( www.ponchohuasi.com ) wij de komende acht nachten zouden verblijven. De posado blijkt zich zo'n vijftien kilometer buiten Salta te bevinden in Cerrillos. Cerrillos is slaperig dorpje onvindbaar in de lonely planet. De Posado blijkt een oase van rust te zijn, de kamers zijn authentiek en het zwembad is groot en schoon. Een ideale omgeving om onze lessen Spaans voort te zetten. Met uitzondering van wat bezoekjes aan Salta stad en een voetbalwedstrijd van de plaatselijke FC, (niveau Telstar...maar wat een atmosfeer en beleving!) hebben we hier heerlijk kunnen relaxen en hebben we nog wat opgestoken ook.

Vannacht vertrekken wij naar Bolivia, het armste land van Zuid Amerika. We zullen met de bus tot aan de grens worden gebracht, waarna wij deze ter voet over zullen moeten....op naar het Andes gebergte, Inca's enzoutmeren....hasta luego en groetjes,

Marjolein en Pim