Lieve lieve kijkbuiskinderen, omdat wij de afgelopen dagen gebieden hebben bezocht waar het digitale evangelie nog maar mondjesmaat is verspreid, heeft het dit keer wat langer geduurd ons verhaal tot jullie te brengen.....wij bieden jullie hiervoor geen excuses aan....sorry.

Na onze enigzins teleurstellende Lake Titicaca ervaringen in Bolivia, zetten we het laatste restje interesse voor dit meer, met zijn floating Islands aan de Peruaanse kant, overboord....Wij besluiten onze eerste twee dagen in Peru (Puno) door te brengen in winkels, restaurants en meer restaurants.

Op (goede)vrijdag 10 april reizen wij af naar de toeristenspot van Peru.
Cusco is de regiohoofdstad, midden in de Sacred valley of the Inca's...mwoehawaha...
Jaarlijks komen hier zo'n 1.000.000 mensen naar toe om zich en publique uit te laten melken door gewiekste Peruanen die, als ze je geen excursie naar Machu Picchu aan kunnen smeren, nog wel een massage, painting, of real ‘Rey Ben' in de aanbieding hebben..... No Gracias, No Gracias....maybe tomorrow amigo? Si ...maybe tomorrow....

Twee dagen, een triljoen NO GRACIASJES en drie McD soft-ijsjes verder, zijn wij ook klaar om gemolken te worden... De enige manier om in Machu Picchu te komen is per trein....Retourtickets voor de trein....100 dollar, entree voor de verloren stad..... 35 dollar, bustickets naar de verloren stad.....14 dollar, plastic poncho....10 dollar...............Zeiknat van de regen en vanwege de bewolking uberhaupt niet in staat om Machu Picchu te onderscheiden...ONBETAALBAAR.....Gelukkig was er wel een goedlachse horeca exploitant in de buurt om ons een ‘five dollar cup of tea' aan te bieden....we hebben het er warm van gekregen.

Eenmaal terug in Cusco was het tijd voor de was....en reflectie (we moesten toch op de was wachten). Wat hadden we tot nu toe gedaan, wat wilden we nog doen....DE AMAZONE....Na wat zeuren en zaniken van Pim, overwon Marjolein andermaal één van haar angsten....spinnen, slangen en andere creepy crawly's moesten eraan geloven.

Zoals iedere excursie, begint ook die van ons naar Manu National Park met een goede voorbereiding. Er wordt geshopt. Een verrekijker, shirts met lange mouwen, bidons en 3 soorten anti-insekten spray...'No Gracias...een poncho hebben we al...'

Na ons ‘laatste avondmaal' worden wij 's ochtends 17 April opgehaald, om de rest van de dag in een stoffige Mitshubishi bus door te brengen. Vrolijk slalommen wij, over onverharde bergweg, tussen varkens, eenden, schapen en koeien door. Na plusminus drie uur rijden worden wij geconfronteerd met de eerste landslide...Iedereen het bouwvakkersbusje uit, want we komen op deze manier niet verder...Tot aan de enkels in de modder....duwen...en ja we zijn weer op weg.

Onze eerste overnachting op weg naar de Amazone is in Pilcopata. Het dorp ligt op 4 uur lopen van een cocaïnefabriek die de inwoners van inkomsten voorziet.... Zo betekent een wit voetje halen hier gewoon een takke eind lopen om op je werk te verschijnen...

De volgende ochtend komen wij aan in Atalaya, hier verruilen wij ons busje voor een uitgeholde boomstam...Dit stuk drijfhout met motor zal ons de komende 6 dagen vervoeren over de rivier het regenwoud in...

Onze volgende overnachtingsplek zal Boca Manu worden. Dit dorp met ‘echte native's', ligt op zo'n 6 uur varen..... De planning is echter, om ongeveer op de helft, langs een dorp te gaan waar men samenleeft met een inmense Tarantula...teminste als deze nog leeft...Volgens één van de native's is het namelijk goed mogelijk dat de Tarantula laatst, tijdens het ‘ietwat' ruw spelen met locale peuters is overleden...

Enigzins bevreesd voor de peuters van dit dorp gingen wij aan land. De Tarantula bleek gelukkig nog te leven....Hij sliep alleen nu...'Als je hem wilt bekijken dan moet je hem maar even wakker maken,' zei een jongetje van een jaar of 4....

Gelukkig wist onze gids hoe dit moest....men grijpt een tak en tikt de Tarantula, terwijl deze verborgen in zijn web ligt te slapen, op zijn kopje....Tadaa!....het harige monster kroop weldra omhoog...

Na onze overnachting in Boca Manu was het nog zo'n 5 uur varen de gereserveerde zone in...De Amazone...Hier slapen wij langs de rivier in houten hutjes met daken van bladeren....Tijdens onze tochten door de jungle en over de rivier zien wij 8 verschillende apensoorten, capybara's (soort hamster van 50 kilo), witte- en zwarte kaaimannen, spinnen, felgekleurden macaws, papegaaien en andere vreemde vogels...Als klap op den spreekwoordelijke vuurpijl....zien wij ook een jaguar!

Wat moeilijker te zien, maar zeker aanwezig...Muggen....Als je geen jeuk krijgt van de 140 muggenbeten per dag, dan is het wel van het eeuwigdurend ééntonig dissonant stringconcert dat deze parasieten weggeven.

Na drie dagen in de gereserveerde zone is het tijd om koers te zetten terug naar Cusco....Inmiddels voelt het aan als afzien....Nog maar 2 dagen tot civilisatie...

Omdat de jeuk van alle beten inmiddels ondraagelijk begint te worden, meren we nog éénmaal aan langs de rivier. Verborgen achter het struikgewas liggen de mooiste hotsprings verborgen die we ooit hebben gezien...paradise lost. Hier laat een waterval het koude water vanuit de bergen samensmelten met het vulkanisch verwarmde water van de hotspring....De regen tekent een regenboog...de jeuk verdwijnt.

Terug in de bewoonde wereld maken wij ons op voor alweer een busrit...Huacachina....Twee dagen in een oase...omgeven door zwembaden en sandboards komen we langzaam weer tot rust....Dit bevalt...helaas moeten we door....Huanchaco....het sandboard ruilen we voor de surfplank....

Tot in Ecuador.....

Marjolein en Pim.