Het is zaterdagdagochend 28 maart als het TL licht ons de uitgang van de bus wijst. We zijn aangekomen in het grensstadje La Quiaca, de eerste stop van een achttien uur durende trip op weg naar Uyuni de Salar in Bolivia. De Argentijnse busmaatschappijen houden het hier voor gezien.....(We wonder why...)

Vanaf het busstation in La Quiaca is het ongeveer een kilometer lopen naar de grens met Villazon, Boliva. Aangezien de grenspost op 3400 meter hoogte ligt, komen wij als
Josties met het welbekende kwijl uit den mond aan...Het laat de Bolivianen schijnbaar onverschillig wie of wat er de grens passeerd, want het stempelen duurt zelfs in onze staat niet lang....

Over de grens in Villazon wordt ons de demoralisatie van de mannen in uniform duidelijk. Het opwaaiende stof van de onverharde weg kan de armoede van deze stad niet verhullen. Na een huup huup Barbawisseltruc met onze Argentijnse Pesos in een grenswisselkantoor, spoedigen wij ons naar het Boliviaanse busstation. Hier proberen obese vrouwen, met gordijnen jurken en bolhoed, ons tickets te verkopen naar iedere uithoek van het land. Voor € 1,50 per persoon zal iets dat op een bus lijkt ons twee uur verder landinwaarts brengen.

Eenmaal in de bus naar Tupiza verdwijnt de euforie van het moeiteloos grenshoppen al snel voor doodsangsten en irritatie. Onze buschaffeur schijnt de opvatting te hebben dat zijn oude Scania bus dezelfde capaciteiten bezit als een 4x4 Landrover. Met hoge snelheden rijden wij door kuilen, langs afgronden en over bruggen....planken eigenlijk. Alsof de misselijkheid van het plafonnetje koppen alleen nog niet genoeg is, worden ook onze trommelvliezen aangevallen. Onze twee jongste medepassagiers....amper tien jaar oud, blijken in staat om met een pamfluit, de meest afgrijselijke hoge tonen aan te slaan, in een poging de Lambada na te spelen....

'Welkom in Tupiza, Bolivia.....vandaag gaat er geen bus naar Uyuni, morgen... heel...heel misschien wel.' Natuurlijk kon deze vriendelijke mevrouw ons wel een Jeep express aanbieden voor een schappelijk prijsje. Voor 1000 Bolivianos (zo'n 100 euro) worden wij veilig en wel afgezet in Uyuni. Na niet zo geniaal afdingwerk..('1000 Bolivianos...? Ik geef je 500....'), gevolgd door een razendsnel 'oke deal' van mevrouw, zaten wij er met twee andere Nederlanders aan vast.

Met onze backpacks op het dak van de Jeep gebonden, begon voor ons het stuiteren op onverharde weg langs de afgrond wederom. Na een periode van een half uur stilte, besloten wij onze knikkebollende chauffeur te vragen naar zijn hobbies...De chauffeur had geen tijd voor hobbies...hij was alleen maar aan het werk....ook 's nachts? Ja ook 's nachts... Erg geruststellend nietwaar?

Na een uur of wat waren wij de schrik te boven en konden wij gaan genieten van de omgeving waarin wij reden. De strodaken van leemen hutjes contrasteerden met het blauw van een meer aan de voet van een met sneeuw bedekte vulkaan. De drinkende vicuñas, lama's en koeien leken het aanhoudende getoeter van tegenliggers niet op te merken. De rit bleek een voorbode op hetgeen wij in Uyuni zouden gaan ondernemen.

Uyuni de Salar, min of meer ons reisdoel voor wat betreft Bolivia. Na een extra dagje acclimatiseren in verband met de hoogte (3650 meter), boeken wij met vier andere Nederlanders een Jeep-tour. Voor €60,- per persoon krijgen wij een privé chauffeur, privé kok en drie overnachtingen, waarvan één in een zouthotel!....(zoiets als het ijshotel, alleen dan van zout...:-).

Dag één scheuren wij over de zoutvlaktes en bezoeken wij Isla de Pesca (cactuseiland ...cactussen op een heuvel...). Omdat er met het blote oog op een zoutvlakte niet of nauwelijks een horizon te herkennen valt, is het alleraardigst foto's maken.
Wat nog meer erg leuk is aan een zoutvlakte, is het weerkaatsen van de zon...hetgeen ons beide een neus oplevert roder dan die van Bassie de clown....pidipididpidpi....

's Avonds slapen wij in het zouthotel...alles is van zout (inclusief bed), het stinkt er naar dode flamingo en 's ochtends vinden we de hondendrollen in de gang....kortom een unieke ervaring ....

Dag twee klimmen wij naar 4600 meter, eten we cocabladeren tegen de hoofdpijn en aanschouwen wij rode, groene en blauwe meren. In ieder meer stralen honderden flamingo's als supermodellen op een catwalk. 's Nachts duikt de temperatuur onder de nul, maar slapen wij onder ouderwets wollen dekens...(wat wil een mens nog meer?)

Vijf uur ‘s ochtends gaan wij op weg naar het volgende hoogtepunt van deze tocht...
De geisers verstoppen zich op 5000 meter hoogte achter een rookgordijn van zwavel.
Het opspuitende water wordt verlicht door een rode gloed van de zonsopgang...wat een droom...Tijd om wakker te worden.....een uur later in een natuurlijke hotspring....

Een sprongetje....Na een barre terugtocht, vol pittoresque vergezichten, drinken en eten (verrukkelijke pizza) wij met ons groepje op de goede afloop. Het is Pim's eerste biertje op deze hoogte....het is ook direct zijn laatste, want vijftien minuten later is hij klaplam en moet hij een half uur bekomen voordat hij zich weer bij de rest van het gezelschap kan voegen.

Uitgekaterd en wel, vertrekken wij de volgende avond, met een draak van nachtbus, naar de hoofdstad van Bolivia. La Paz.ligt op 3600 meter hoogte en is daarmee de hoogstgelegen hoofdstad ter wereld. Ondanks alle veiligheidswaarschuwingen van Buitenlandse zaken, vermaken wij ons er opperbest. Het is letterlijk een grote gezellige chaos. Busjes, Taxi's en voetgangers laten geen stukje asfalt onbenut. Kleurrijke marktjes stemmen ons vrolijk en verleiden ons tot shoppen...

Na een hectische taxirit in overvol La Paz, proberen wij 's ochtends zes april ons avontuur in Bolivia voort te zetten richting Copacobana. In paniek komen wij aan op het busstation, waar ons vervoer zo'n vijf minuten geleden had moeten vertrekken. Gelukkig is dit Bolivia....we gaan ongeveer drie kwatier later weg.....

Daar aan de Copa ...Copa ...cobana...ligt het Titicaca meer...Het hoogste navigeerbare meer (whatever that may be..) ter wereld. Hier ondernemen wij een boottochtje naar Isla del Sol. Dit is de plek waar men Inca ruïnes zou kunnen bezichtigen....wij zien wat stenen....En dat was in een nutshell highlight nummer acht uit de Lonely Planet van Zuid-Amerika....

Tot ziens in Peru

P.S.

We missen jullie allemaal heel erg, maar in verband met de crisis komen wij voorlopig nog niet terug!