SUPRISE, SUPRISE... Adios Central-America!

SUPRISE, SUPRISE..... aanstaande maandag staan we weer op Schiphol!

Na heel veel bijzonders te hebben gezien, avonturen te hebben beleefd, honderden uren in bussen te hebben doorgebracht, telkens weer in een ander bedje geslapen te hebben, zijn we tot de conclusie gekomen dat het zo echt mooi is geweest....

De mooiste stranden, wereldsteden, wildlife ... het doet ons steeds minder...(genieten blijkt ook relatief te zijn :-) ... Daarom hebben we besloten dat het beter is terug te keren naar ons heerlijke kikkerlandje en al het moois van Midden-America te bewaren voor toekomstige vakanties. We hebben per slot van rekening nog een heel leven voor ons!!!!

We komen maandag 15 juni na een reis van 27 uur ´s morgens om 7.05 aan in Amsterdam. Nog 1 keer als mooie afsluiting op de backpackers manier

Wanneer we zijn uit ge-jet-lagt zullen we onze laatste avonturen en mooie foto´s op het blog plaatsen!

Tot snel!

Pim & Marjolein.

Adios Sur America....

Lieve allemaal, op het moment van schrijven bevinden wij ons in Cartagena, Colombia. Wij zijn inmiddels over de helft van onze reisduur heen...*snik*... en staan op het punt om Zuid-Amerika te verlaten....*snik*....

Met weemoed kijken wij terug op de afgelopen maanden....Backpack in plaats van Samsonite trolley...Scania in plaats van Airbus...Hi Hostel in plaats van Hilton....Gortex schoen in plaats van taxi en noodle soup in plaats van Zeebaars...

En dan nu de werkelijkheid....

Huanchaco, Peru.... We slapen vier nachten in een vakantiepark op steenworp afstand van het strand. Het complex heeft een zwembad, restaurant, kabel TV, WIFI en laundry service. Verder is er, op een afstand van zo'n vijftien minuten taxi, een upscale mall van Amerikaanse proporties...Voor ons betekend dit nieuwe zonnebrillen, T-shirts en diversen huid/haar verzorgingsproducten....Verder slijten wij onze dagen met een poging tot surfen..(Pim) en met het eten van Brownies met caramel fudge..(Marjolein.....en Pim)

Geen vuiltje aan de lucht zou men denken, maar dan..... Mancora.
Onze laatste bestemming in Peru bereiken wij om half vijf 's nachts. Na andermaal belazerd te zijn door een taxichauffeur, staan wij voor een dichte poort van het door ons geprefereerde beachresort.....De taxichauffeur is weg, het is pikdonker....EN VOEL IK DAAR EEN SPETTER??? In de verte klinken wat zompige beats...BEACHPARTY! Op de tast lopen wij richting het geluid....Op een goede honderd meter afstand zien wij een stel dansende hippies genieten van muziek, alcoholische dranken en waarschijnlijk nog wat andere geestveruimende middelen...
We worden vriendelijk onthaald, er worden ons stoelen toegewezen en krijgen halve liters bier geserveerd. Vermoeid van gesprekken met te dronken mensen zien wij de zon opkomen....

Na een halve dag uitslapen, komen we er achter dat ook wij dan EINDELIJK BESTOLEN ZIJN!
Pim mist TWEE T-SHIRTS...Het voorval heeft zich hoogstwaarschijnlijk voorgedaan in het vakantiepark in Huanchaco...erg vervelend...maar ach, zoals jullie weten...het leven gaat door!

Terwijl de zonnige dagen voorbij kabbelen in Mancora, besluiten we op voorhand dat we Ecuador niet leuk gaan vinden. Helaas moeten we er wel naar toe bussen omdat Guayaquil, Ecuador de dichstbijzijnde stad is waar vandaan men vliegt naar Bogota, Colombia.

De acht uur durende busrit naar Guayaquil is alles behalve comfortabel. De ene controlepost na de andere, een Chinese B-film met Spaanse ondertiteling waarvan het geluid levensbedreigend hard staat.... en een toilet zonder wc-papier...SOLO PARA URINOIR...En precies dat laatste is een probleem als je net daarvoor een schaal iets te vet gefrituurde zeevruchtjes hebt gegeten....

Na drie meldingen:'Stoppen AUB!', werd het Oudhollandsch ‘BUIGEN OF BARSTEN'....Dat wil zeggen...Pim buigt en de chauffeur en zijn assistente kan barsten...De paniek breekt uit bij de arme op de wc-deur bonkende assistente...De paniek breekt uit bij Pim als hij merkt dat hij vergeten is dat er geen wc-papier voorradig is....De chauffeur blijkt nu wel in staat om te stoppen en bemoeit zich met het zaakje. Pim opent de deur op een kier en krijgt wc-papier aangereikt van een misbaar makende chauffeur...Vol verwachting klopt ons hart, worden we de bus uitgezet? Maar nee, dit is Zuid-Amerika....een dergelijk geschil lost men hier gewoon op met wat dollars....twintig dollars...

Na alle stress besluiten we in Guayaquil een kamer te nemen in een vijf sterren Sheraton Hotel.... Twee King sweet sleeper bedden en de roomservice houden het wachten op ons vliegtuig richting Bogota draaglijk...

Bogota is een moderne stad met twaalf miljoen inwoners...inmens dus. De stad staat bekend om zijn goudmuseum en smaragd markten...we bezoeken beiden. Verder lopen we wat rond door het centrum en eten we Sushi....

Vanuit Bogota reizen we naar Medellin...het is een zeven uur durende rit door een schitterend groen, bergachtig landschap. Medellin is de stad van Pablo Escobar, voormalig baas van het eens zo beruchte en geweldadige Meddelincartel....Ondanks zijn dubieuze rol in de geschiedenis is deze man nog steeds ontzettend populair bij een groot deel van de Colombiaanse bevolking. Pablo Escobar was namelijk niet alleen verantwoordelijk voor de drugshandel, maar ook voor de bouw van scholen, ziekenhuizen en infrastructuur...Dit kon de beste man ook wel lijden, aangezien hij in zijn hoogtijdagen ongeveer net zoveel geld verdiende als het BNP van Colombia....

Omdat er voor ons in Medellin naast de gebruikelijk toerist stuff... kabelbaantje... etentje....winkeltje weinig te beleven is, besluiten we na drie dagen door te vliegen naar Cartagena. We vliegen met een Jetstream vliegtuigje...12 passagiers....We krijgen er een beetje een Puff Daddy gevoel van :-)

Cartagena is werkelijk een schitterende stad. Een originele stadsmuur scheidt het oude centrum van de volkswijk (Getsemani) en de moderne haven. Op zo'n veertig minuten speedboatje varen ligt Playa Blanca, het mooiste strand van Cartagena. Nog eens twintig minuten verder ligt het eiland Isla Rosario, beroemd om zijn resorts, coraalrif en openlucht aquarium. Het enige dat voor ons roet in het eten gooit, zijn opdringerige straatventers....Naast allerlei troep, hebben ze ook ‘Everything for tha Party..'
Als inwoners van Amsterdam zijn wij natuurlijk best wel wat gewend, maar het moment dat er in de supermarkt gevraagd wordt of we een lijntje bij de yogurt willen, hebben ook wij nog niet meegemaakt.....

Dit was het dan weer..... Morgen vliegen we naar Costa Rica dus ´Bienvenido a America central!

P.S.

No Gracias….Cusco, Machu Picchu en Manu

Lieve lieve kijkbuiskinderen, omdat wij de afgelopen dagen gebieden hebben bezocht waar het digitale evangelie nog maar mondjesmaat is verspreid, heeft het dit keer wat langer geduurd ons verhaal tot jullie te brengen.....wij bieden jullie hiervoor geen excuses aan....sorry.

Na onze enigzins teleurstellende Lake Titicaca ervaringen in Bolivia, zetten we het laatste restje interesse voor dit meer, met zijn floating Islands aan de Peruaanse kant, overboord....Wij besluiten onze eerste twee dagen in Peru (Puno) door te brengen in winkels, restaurants en meer restaurants.

Op (goede)vrijdag 10 april reizen wij af naar de toeristenspot van Peru.
Cusco is de regiohoofdstad, midden in de Sacred valley of the Inca's...mwoehawaha...
Jaarlijks komen hier zo'n 1.000.000 mensen naar toe om zich en publique uit te laten melken door gewiekste Peruanen die, als ze je geen excursie naar Machu Picchu aan kunnen smeren, nog wel een massage, painting, of real ‘Rey Ben' in de aanbieding hebben..... No Gracias, No Gracias....maybe tomorrow amigo? Si ...maybe tomorrow....

Twee dagen, een triljoen NO GRACIASJES en drie McD soft-ijsjes verder, zijn wij ook klaar om gemolken te worden... De enige manier om in Machu Picchu te komen is per trein....Retourtickets voor de trein....100 dollar, entree voor de verloren stad..... 35 dollar, bustickets naar de verloren stad.....14 dollar, plastic poncho....10 dollar...............Zeiknat van de regen en vanwege de bewolking uberhaupt niet in staat om Machu Picchu te onderscheiden...ONBETAALBAAR.....Gelukkig was er wel een goedlachse horeca exploitant in de buurt om ons een ‘five dollar cup of tea' aan te bieden....we hebben het er warm van gekregen.

Eenmaal terug in Cusco was het tijd voor de was....en reflectie (we moesten toch op de was wachten). Wat hadden we tot nu toe gedaan, wat wilden we nog doen....DE AMAZONE....Na wat zeuren en zaniken van Pim, overwon Marjolein andermaal één van haar angsten....spinnen, slangen en andere creepy crawly's moesten eraan geloven.

Zoals iedere excursie, begint ook die van ons naar Manu National Park met een goede voorbereiding. Er wordt geshopt. Een verrekijker, shirts met lange mouwen, bidons en 3 soorten anti-insekten spray...'No Gracias...een poncho hebben we al...'

Na ons ‘laatste avondmaal' worden wij 's ochtends 17 April opgehaald, om de rest van de dag in een stoffige Mitshubishi bus door te brengen. Vrolijk slalommen wij, over onverharde bergweg, tussen varkens, eenden, schapen en koeien door. Na plusminus drie uur rijden worden wij geconfronteerd met de eerste landslide...Iedereen het bouwvakkersbusje uit, want we komen op deze manier niet verder...Tot aan de enkels in de modder....duwen...en ja we zijn weer op weg.

Onze eerste overnachting op weg naar de Amazone is in Pilcopata. Het dorp ligt op 4 uur lopen van een cocaïnefabriek die de inwoners van inkomsten voorziet.... Zo betekent een wit voetje halen hier gewoon een takke eind lopen om op je werk te verschijnen...

De volgende ochtend komen wij aan in Atalaya, hier verruilen wij ons busje voor een uitgeholde boomstam...Dit stuk drijfhout met motor zal ons de komende 6 dagen vervoeren over de rivier het regenwoud in...

Onze volgende overnachtingsplek zal Boca Manu worden. Dit dorp met ‘echte native's', ligt op zo'n 6 uur varen..... De planning is echter, om ongeveer op de helft, langs een dorp te gaan waar men samenleeft met een inmense Tarantula...teminste als deze nog leeft...Volgens één van de native's is het namelijk goed mogelijk dat de Tarantula laatst, tijdens het ‘ietwat' ruw spelen met locale peuters is overleden...

Enigzins bevreesd voor de peuters van dit dorp gingen wij aan land. De Tarantula bleek gelukkig nog te leven....Hij sliep alleen nu...'Als je hem wilt bekijken dan moet je hem maar even wakker maken,' zei een jongetje van een jaar of 4....

Gelukkig wist onze gids hoe dit moest....men grijpt een tak en tikt de Tarantula, terwijl deze verborgen in zijn web ligt te slapen, op zijn kopje....Tadaa!....het harige monster kroop weldra omhoog...

Na onze overnachting in Boca Manu was het nog zo'n 5 uur varen de gereserveerde zone in...De Amazone...Hier slapen wij langs de rivier in houten hutjes met daken van bladeren....Tijdens onze tochten door de jungle en over de rivier zien wij 8 verschillende apensoorten, capybara's (soort hamster van 50 kilo), witte- en zwarte kaaimannen, spinnen, felgekleurden macaws, papegaaien en andere vreemde vogels...Als klap op den spreekwoordelijke vuurpijl....zien wij ook een jaguar!

Wat moeilijker te zien, maar zeker aanwezig...Muggen....Als je geen jeuk krijgt van de 140 muggenbeten per dag, dan is het wel van het eeuwigdurend ééntonig dissonant stringconcert dat deze parasieten weggeven.

Na drie dagen in de gereserveerde zone is het tijd om koers te zetten terug naar Cusco....Inmiddels voelt het aan als afzien....Nog maar 2 dagen tot civilisatie...

Omdat de jeuk van alle beten inmiddels ondraagelijk begint te worden, meren we nog éénmaal aan langs de rivier. Verborgen achter het struikgewas liggen de mooiste hotsprings verborgen die we ooit hebben gezien...paradise lost. Hier laat een waterval het koude water vanuit de bergen samensmelten met het vulkanisch verwarmde water van de hotspring....De regen tekent een regenboog...de jeuk verdwijnt.

Terug in de bewoonde wereld maken wij ons op voor alweer een busrit...Huacachina....Twee dagen in een oase...omgeven door zwembaden en sandboards komen we langzaam weer tot rust....Dit bevalt...helaas moeten we door....Huanchaco....het sandboard ruilen we voor de surfplank....

Tot in Ecuador.....

Marjolein en Pim.

Bolivia - Life ist ein rocky road

Het is zaterdagdagochend 28 maart als het TL licht ons de uitgang van de bus wijst. We zijn aangekomen in het grensstadje La Quiaca, de eerste stop van een achttien uur durende trip op weg naar Uyuni de Salar in Bolivia. De Argentijnse busmaatschappijen houden het hier voor gezien.....(We wonder why...)

Vanaf het busstation in La Quiaca is het ongeveer een kilometer lopen naar de grens met Villazon, Boliva. Aangezien de grenspost op 3400 meter hoogte ligt, komen wij als
Josties met het welbekende kwijl uit den mond aan...Het laat de Bolivianen schijnbaar onverschillig wie of wat er de grens passeerd, want het stempelen duurt zelfs in onze staat niet lang....

Over de grens in Villazon wordt ons de demoralisatie van de mannen in uniform duidelijk. Het opwaaiende stof van de onverharde weg kan de armoede van deze stad niet verhullen. Na een huup huup Barbawisseltruc met onze Argentijnse Pesos in een grenswisselkantoor, spoedigen wij ons naar het Boliviaanse busstation. Hier proberen obese vrouwen, met gordijnen jurken en bolhoed, ons tickets te verkopen naar iedere uithoek van het land. Voor € 1,50 per persoon zal iets dat op een bus lijkt ons twee uur verder landinwaarts brengen.

Eenmaal in de bus naar Tupiza verdwijnt de euforie van het moeiteloos grenshoppen al snel voor doodsangsten en irritatie. Onze buschaffeur schijnt de opvatting te hebben dat zijn oude Scania bus dezelfde capaciteiten bezit als een 4x4 Landrover. Met hoge snelheden rijden wij door kuilen, langs afgronden en over bruggen....planken eigenlijk. Alsof de misselijkheid van het plafonnetje koppen alleen nog niet genoeg is, worden ook onze trommelvliezen aangevallen. Onze twee jongste medepassagiers....amper tien jaar oud, blijken in staat om met een pamfluit, de meest afgrijselijke hoge tonen aan te slaan, in een poging de Lambada na te spelen....

'Welkom in Tupiza, Bolivia.....vandaag gaat er geen bus naar Uyuni, morgen... heel...heel misschien wel.' Natuurlijk kon deze vriendelijke mevrouw ons wel een Jeep express aanbieden voor een schappelijk prijsje. Voor 1000 Bolivianos (zo'n 100 euro) worden wij veilig en wel afgezet in Uyuni. Na niet zo geniaal afdingwerk..('1000 Bolivianos...? Ik geef je 500....'), gevolgd door een razendsnel 'oke deal' van mevrouw, zaten wij er met twee andere Nederlanders aan vast.

Met onze backpacks op het dak van de Jeep gebonden, begon voor ons het stuiteren op onverharde weg langs de afgrond wederom. Na een periode van een half uur stilte, besloten wij onze knikkebollende chauffeur te vragen naar zijn hobbies...De chauffeur had geen tijd voor hobbies...hij was alleen maar aan het werk....ook 's nachts? Ja ook 's nachts... Erg geruststellend nietwaar?

Na een uur of wat waren wij de schrik te boven en konden wij gaan genieten van de omgeving waarin wij reden. De strodaken van leemen hutjes contrasteerden met het blauw van een meer aan de voet van een met sneeuw bedekte vulkaan. De drinkende vicuñas, lama's en koeien leken het aanhoudende getoeter van tegenliggers niet op te merken. De rit bleek een voorbode op hetgeen wij in Uyuni zouden gaan ondernemen.

Uyuni de Salar, min of meer ons reisdoel voor wat betreft Bolivia. Na een extra dagje acclimatiseren in verband met de hoogte (3650 meter), boeken wij met vier andere Nederlanders een Jeep-tour. Voor €60,- per persoon krijgen wij een privé chauffeur, privé kok en drie overnachtingen, waarvan één in een zouthotel!....(zoiets als het ijshotel, alleen dan van zout...:-).

Dag één scheuren wij over de zoutvlaktes en bezoeken wij Isla de Pesca (cactuseiland ...cactussen op een heuvel...). Omdat er met het blote oog op een zoutvlakte niet of nauwelijks een horizon te herkennen valt, is het alleraardigst foto's maken.
Wat nog meer erg leuk is aan een zoutvlakte, is het weerkaatsen van de zon...hetgeen ons beide een neus oplevert roder dan die van Bassie de clown....pidipididpidpi....

's Avonds slapen wij in het zouthotel...alles is van zout (inclusief bed), het stinkt er naar dode flamingo en 's ochtends vinden we de hondendrollen in de gang....kortom een unieke ervaring ....

Dag twee klimmen wij naar 4600 meter, eten we cocabladeren tegen de hoofdpijn en aanschouwen wij rode, groene en blauwe meren. In ieder meer stralen honderden flamingo's als supermodellen op een catwalk. 's Nachts duikt de temperatuur onder de nul, maar slapen wij onder ouderwets wollen dekens...(wat wil een mens nog meer?)

Vijf uur ‘s ochtends gaan wij op weg naar het volgende hoogtepunt van deze tocht...
De geisers verstoppen zich op 5000 meter hoogte achter een rookgordijn van zwavel.
Het opspuitende water wordt verlicht door een rode gloed van de zonsopgang...wat een droom...Tijd om wakker te worden.....een uur later in een natuurlijke hotspring....

Een sprongetje....Na een barre terugtocht, vol pittoresque vergezichten, drinken en eten (verrukkelijke pizza) wij met ons groepje op de goede afloop. Het is Pim's eerste biertje op deze hoogte....het is ook direct zijn laatste, want vijftien minuten later is hij klaplam en moet hij een half uur bekomen voordat hij zich weer bij de rest van het gezelschap kan voegen.

Uitgekaterd en wel, vertrekken wij de volgende avond, met een draak van nachtbus, naar de hoofdstad van Bolivia. La Paz.ligt op 3600 meter hoogte en is daarmee de hoogstgelegen hoofdstad ter wereld. Ondanks alle veiligheidswaarschuwingen van Buitenlandse zaken, vermaken wij ons er opperbest. Het is letterlijk een grote gezellige chaos. Busjes, Taxi's en voetgangers laten geen stukje asfalt onbenut. Kleurrijke marktjes stemmen ons vrolijk en verleiden ons tot shoppen...

Na een hectische taxirit in overvol La Paz, proberen wij 's ochtends zes april ons avontuur in Bolivia voort te zetten richting Copacobana. In paniek komen wij aan op het busstation, waar ons vervoer zo'n vijf minuten geleden had moeten vertrekken. Gelukkig is dit Bolivia....we gaan ongeveer drie kwatier later weg.....

Daar aan de Copa ...Copa ...cobana...ligt het Titicaca meer...Het hoogste navigeerbare meer (whatever that may be..) ter wereld. Hier ondernemen wij een boottochtje naar Isla del Sol. Dit is de plek waar men Inca ruïnes zou kunnen bezichtigen....wij zien wat stenen....En dat was in een nutshell highlight nummer acht uit de Lonely Planet van Zuid-Amerika....

Tot ziens in Peru

P.S.

We missen jullie allemaal heel erg, maar in verband met de crisis komen wij voorlopig nog niet terug!

Que tal chicos!

Op het moment van schrijven zijn wij in Salta (la linda). Maar voordat wij hierover uitweiden... Iguazu...the mighty jungle.

KLIK HIER EN WIN VOOR IGUAZU!

Na bijna 24 uur in een bus te hebben gelegen...(als je ervoor betaald om te kunnen liggen, zul je liggen ook!) rolden wij maandagochtend, koud van de airco, zo het snikhete regenwoud in. Ongelukkig genoeg was ons hostel slechts twee straten van het busstation af, waardoor de taxichaffeur voor ons bepaalde dat we maar moesten gaan lopen. Eenmaal aangekomen bij ons toekomstig verblijf, waren wij drijfnat van het zweet en verhulde onze lichaamsgeuren de onwelriekendheid van vier ongewassen middelgrote honden. Ondanks het vroege tijdstip
‘s ochtends, was onze kamer gereed en konden we direct inchecken.... de service oh!

De kamer was zowaar ‘echt' schoon! Tassen uitgepakt, zwempakken aan! Op naar het beloofde en door ons, op dat moment, zo begeerde zwembad. Aangekomen bij het zwemparadijs van ons hostel, bleek dat wij niet de enige waren met de intentie tot watertrappelen... Helaas waren wij wel de enige zonder natuurlijke zwemvliezen, bolle zwarte ogen en een groene kleur.

Omdat we toch al stonken, kwam Marjolein met het grandioze idee om die middag het drie landen punt (Paraguay, Brazilie, Argentinie) te bezoeken... volgens de kaart van het tourist information centre vlakbij ons hostel...

Gehinderd door angst voor spinnen of andersoortig (te groot) ongedierte, trotseerden wij, naast goed begaanbare en vooral brede asfaltwegen, zo nu en dan ook wat smallere paadjes met begroeiing rondom ons heen. Op dergelijke paadjes verbraken wij, bij ieder geluidje dat ons ook maar enigzins vreemd in de oren klonk, het wereldrecord verspringen. Het was een geluk bij een ongeluk, dat wij, als echte Britten, deze tocht ondernamen op het heetst van de dag en dus voor vrijwel niemand voor lul stonden. De totale tocht heeft ongeveer drie uur in beslag genomen, maar de bestemming werd uiteindelijk bereikt.

‘ S avonds wilden wij na een goede, maar iets te dure asado (BBQ), van een welverdiende nachtrust gaan genieten. Het leek erop dat dit ging lukken, totdat Pim wakker werd en een kakkerlak zo groot als een pingpongbal boven de badkamer deur ontdekte. Kennelijk schrok la cucaracha van het licht en begon deze als een wezenloze over de muur, richting het nachtkastje van Marjolein te sprinten. Marjolein was hier uiteraard niet van gecharmeerd...nakort crisis overleg, mocht Pim een manier gaan verzinnen om het beest de kamer uit te krijgen. Met veel tegenzin lukte dit uiteindelijk met behulp van theemok, die omgekeerd als nieuw huisje voor de kakkerlak diende. Nadat wij voor de eerste keer tijdens deze trip de klamboe hadden uitpakt, werd er voor de resterende nacht een schema opgesteld, waarbij wij per uur om beurten het licht aan deden, om ons te verzekeren van een ‘bug free room'.

Met anderhalve uur slaap in de benen, was het dinsdag dan eindelijk zover! Op naar Foz do Iguacu, het Braziliaanse regenwoud rondom de Iguazu falls. Na wat bushoppen en weer wat extra stempels in het paspoort, kwamen wij aan bij het Braziliaans national park. De Braziliaanse kant van de Iguazu falls staat bekend om het schitterende overzicht op de watervallen. Na een halve dag muggen doodslaan en hinkstapspringen over salamanders, zaten onze camera's vol. Tevreden met onze foto's, kwamen wij ‘s avonds terug bij ons hostel. Vanavond zouden wij zelf maar weer eens een pan oppakken en werken voor ons voedsel. De lust ontging ons echter vrijwel direct bij het aanschouwen van de keuken. Naast het feit dat het er, nog meer dan ons eerder was opgevallen, stonk naar viervoeters, leken de pannetjes en potjes acht of meer pootjes te hebben....Dan maar weer uit eten...erg vervelend.

Woensdag was het tijd voor de Argentijnse kant van de Iguazu falls. De Argentijnse kant wordt als meer spectaculair beschouwd, omdat daar de mogelijkheid is dichter bij de watervallen te komen. Precies hetgeen wat we een beetje gemist hadden aan de Braziliaanse kant van Iguazu. Aangekomen werden we begroet door honderden felgekleurde vlinders fladderend in de zon. Na ongeveer vijf minuten gelopen te hebben op het pad richting de watervallen, zagen wij een Coati (soort wasbeer) in een boom zitten...iets verderop zat de rest van de familie een salamander achterna, een fantastisch schouwspel. Onderweg naar la Garganta del Diablo (circelvormige waterval van 80 meter hoog), wat toch eigenlijk le moment suprême van Iguazu falls is, zijn we respectievelijk: spinnen(webben), vogels, vlinders, meer Coati's, Krookie de Krokodil en 2700 plantensoorten gepasseerd....zoals jullie zullen begrijpen iets teveel om op te noemen. Dan de watervallen....wat een geweld, wat een lawaai, wat voel je je klein bij dertig meter opstuivende waterdamp....We werden er letterlijk duizelig van.

Met deze overweldigende beelden op ons netvlies, vlogen wij (zoals echte backpackers dat ook doen) donderdagnegentien maart richting Salta. Op het vliegveld van Salta werden wij opgehaald door Nick, een vriendelijke Engelsman, in wiens posado ( www.ponchohuasi.com ) wij de komende acht nachten zouden verblijven. De posado blijkt zich zo'n vijftien kilometer buiten Salta te bevinden in Cerrillos. Cerrillos is slaperig dorpje onvindbaar in de lonely planet. De Posado blijkt een oase van rust te zijn, de kamers zijn authentiek en het zwembad is groot en schoon. Een ideale omgeving om onze lessen Spaans voort te zetten. Met uitzondering van wat bezoekjes aan Salta stad en een voetbalwedstrijd van de plaatselijke FC, (niveau Telstar...maar wat een atmosfeer en beleving!) hebben we hier heerlijk kunnen relaxen en hebben we nog wat opgestoken ook.

Vannacht vertrekken wij naar Bolivia, het armste land van Zuid Amerika. We zullen met de bus tot aan de grens worden gebracht, waarna wij deze ter voet over zullen moeten....op naar het Andes gebergte, Inca's enzoutmeren....hasta luego en groetjes,

Marjolein en Pim

Valparaiso, Vina del Mar, Mendoza, Cordoba....Bigwheels keep on turning...

Lieve volgelingen, het is weer bijna twee weken geleden dat wij iets van ons hebben laten horen...hoogtijd voor een update dus!

We hebben jullie achtergelaten in de hoofstad van Chili...Zo´n zeventig kilometer ten westen hiervan ligt Valparaiso. De stad ligt op meerdere steile hellingen die uitkomen in de Grote Oceaan. Valparaiso is bekend om zijn architecturaal en cultureel erfgoed, hetgeen de stad zelfs een plaatsje op de werelderfgoedlijst van UNESCO heeft opgeleverd...

De felgekleurde huisjes van golfplaat geven de stad en haar heuvels weliswaar een vrolijk aangezicht, maar even als nuchtere Ollanders onder elkaar....het is eigenlijk gewoon een prachtwijk waarvoor Vogelaar wat extra verf ter beschikking had. De voorzitter van UNESCO destijds, zal wel een Chileen zijn geweest....

Maar gelukkig was het niet alleen maar kommer en kwel.... J Na twee dagen ons vergewist te hebben absoluut niets over het hoofd te hebben gezien in Valpariso (dingen kosten ons inmiddels iets meer tijd dan normaal...), werden wij geattendeerd op het aangrenzende Vina del Mar. In Vina del Mar hebben we van een heerlijk dagje strand mogen genieten, alvorens wij ons wederom op mochten maken voor een tien uur durende busrit richting Mendoza.

Verbrand en vermoeid kwamen wij 5 maart 's avonds laat in Mendoza aan...Gelukkig hadden we vanuit Valparaiso een fantastisch, te gek, kekke hostel besproken. Het personeel en de overige gasten waren zo blij om ons te zien dat ze ons bij aankomst en de gehele resterende nacht in het Hebreeuws en Frans hebben toegezongen....

De volgende dag hadden we meer geluk, via een ander hostel kregen we een appartement te huur aangeboden voor een zeer schappelijke prijs....we besloten het direct voor vier nachten te boeken.

Mendoza, de vierde stad van Argentinië heeft slechts 120.000 inwoners, maar is een metropool in de wereld van de wijn....Gedurende de maanden december tot en met maart is het wijnseizoen in Mendoza. Hoogtepunt en tevens afsluiting van het wijnseizoen zijn de oogstfeesten oftewel la Vendimia.

Zoals goede planners betaamt waren wij precies op tijd voor aanvang van deze festiviteiten. Bijkomend geluk was de locatie van ons nieuw verworven appartement aan het Plaza Italia...het plein dat 's avonds decor was voor het openingsfeest in Italiaanse stijl! Oude wijnboertjes, heerlijk eten, Italiaanse opera, teveel glazen Malbec voor twee pesos...maakt een fantastische avond....... en vlekken op Pim's shirt.

Na stevig uitslapen, verkennen we de volgende dag (zaterdag geloven we ....je raakt het een beetje kwijt zo langzamerhand...) Mendoza. Het centrum van Mendoza heeft vier schitterende pleinen en een fantastisch mooi park....(zo'n vier keer het oppervlak van het Vondelpark) Na het nodige gechill overdag, zijn we 's avonds getuigen van een parade. Door de stad rijden negentien praalwagens. Op iedere praalwagen staat een meisje met een ‘my sweet sixteen' jurk, 37 lagen make-up en een Prodent smile, druiven en andersoortig fruit het publiek in te smijten....zij is één van de negentien uitverkorenen om tot koniging (reina) oogst 2009 gekroond te worden.

Na een uurtje nek verrekken en met moeite een meloen en een banaan ontweken te hebben, werd het weer eens tijd om een biefstukje en een flesje Malbec te nuttigen....

Na zondag weer een rustdagje genoten te hebben....(roeiwedstrijdje in het park bekeken..) zijn we maandag een wijntochtje gaan maken. Nu houden wij beiden erg van bewegen en met name Pim ook ergvan fietsen, dus besluiten we maar direct de langst mogelijke route te nemen...(23 kilometer...) Geen probleem voor een Gazelle natuurlijk, maar wel voor twee fietsen uit de eerste wereldoorlog. Nadat Pim tijdens de eerste kilometers zijn motivatieproblemen te boven kwam...ging het letterlijk en figuurlijk bergopwaarts....wat resulteerde in een nieuw motivatieprobleem.... ditmaal voor Marjolein.

Desalniettemin een erg leuke dag gehad, drie Bodega´s bezocht, veel wijn en bijbehorende druiven geproefd en zelfs nog ‘special edition' Malbec op de kop kunnen tikken.

Dinsdag was het voor ons klaar in het geweldige Mendoza, dus op naar Cordoba.....Cordoba is een echte studentenstad en met 3.000.000 inwoners, na Buenos Aires, de tweede stad van Argentinië. Verder is het er ook erg heet....(35 graden ? ) dit betekend dat we tot nu toe (we zijn hier nu vier dagen) weinig hebben uitgevoerd...

Een kerk bekeken, beetje shoppen, lekker eten en drinken, zwemmen.....Alles gaat ook zo op elkaar lijken...(vergelijk zelf de foto´s San Martin Mendoza en San Martin Cordoba maar...:-)

Morgen is het zondag 15 maart en gaan we 22 uur First Class bussen richting Iguazu, hetgeen vast wel weer wat meer visueel spectakel op zal leveren......

Voor nu...bedankt, tot ziens en dag hoor....!

Kilometervreters...van Ushuaia naar Santiago (2379,46 km)

Na ruim twee weken geleden afscheid genomen te hebben van onze Antartische bootgenoten....zagen we de meesten de volgende dag gewoon weer in de bus op weg naar Punta Arenas in Chili.

Punta Arenas was onze eerste ervaring met Chili....Marjolein was ziek, Pim's broek ging kapot, het regende pijpenstelen....een deprimerende aangelegenheid.

De dag na aankomst zijn we direct op zoek gegaan naar een nieuwe broek en bus tickets out of here...Gelukkig konden we de rest van de dag slijten met HBO op de TV...

Puerto Natales, wederom in Chili, ook hier regent het weer. In tegenstelling tot Punta Arenas is hier wel iets te doen. Het Torres del Paine national park staat bekend om uitdagende hiking trails. Echte Hikers als wij zijn vinden we dit natuurlijk helemaal geweldig! We besluiten één hele dag te gaan wandelen.....naar de Torres. De Torres zijn de drie granieten bergtoppen waarna het park is vernoemd. De tocht is zo´n twaalf kilometer bergop (volgens de kaart doet men hier vier uur over).

Omdat wij zo intens van de omgeving genoten deden wij er iets langer over....Na iets meer dan drie uur bereikte wij uitgeput een camping op de helft van de trail.

Na onze boterhammetjes en energiedrinks genuttigd te hebben, kwamen wij tot de conclusie dat het niet meer mogelijk was de top te bereiken zonder de bus terug naar Puerto Natales te missen.....echt heel erg vervelend......maar het leven gaat door en zo ook onze reis...

El Calafate, na plusminus een week in Chili te hebben doorgebracht was het voor ons tijd om weer terug te gaan naar het oude vertrouwde Argentinië. In El Calafate is het mogelijk om verschillende Gletsjers te bekijken, de Perito Moreno is hiervan de grootste en de bekenste...Met vijf kilometer lengte en een hoogte van zo´n zestig meter boven water is het één van de weinige gletsjers ter wereld die nog groeit. Dit resulteert in het feit dat er, begeleid door een compositie van bijna industrieel lawaai, om de tien minuten stukken ijs afbreken...Na Antartica zijn wij natuurlijk al redelijk ervaren op het gebied van ICE...dus maakt de Perito Moreno op ons niet de indruk die het op andere mensen overduidelijk wel heeft gemaakt. Dit neemt natuurlijk niet weg dat het spectaculair is om de natuur zo tekeer te zien gaan, wij zijn blij dat we hier getuigen van mochten zijn!

Inmiddels genoeg van de kou en het ijs besluiten we de zon achterna te reizen richten het Noorden. Na een busrit van 29 uur komen wij 23 februari ‘s avonds laat aan in Bariloche....Na een taxirit van 45 minuten en zes keer neeverkoop vonden we dan eindelijk een shabby kamertje in een hosteria....douchen boven de wc en slapen op tuinstoelkussens...het deert niet. De volgende ochtend schijnt de zon (28 graden) en eten we een heerlijke sandwich op een terrasje. Op zoek naar een ander hostel...klinkt er op straat ineens de naam Pim....Natuurlijk reageren we niet direct...wellicht is het spaans dialect? Nee...Lonely planet blijkt ook Small planet te zijn....Iris, voor sommige beter bekend als Monster, is ook aanwezig in Bariloche....we drinken er een biertje op.

Later op de middag vinden we een ander hostel en 's avonds leren we een UK koppel kennen...na een dagje luieren aan het plaatselijke strandje gaan we de dag erop met onze nieuwe ¨vrienden¨ een dagje toeren met de rent -a- car.....

Rondom Bariloche ligt het lake district....dit levert weer een aantal mooie foto's op!

In ¨onze¨ auto, wanen we ons het backpackersbestaan voorbij en lunchen we ´s middags in het beroemde Llao Llao five star hotel....de toast is aangebrand en er zit haar in het ijs....heerlijk deze luxe....Gelukkig was het uitzicht vanaf het terras adembenemend.

De 27^ste staan we op tijd op...het is tijd voor een negentien uur durende busrit richting Santiago...De eerste zes uur brengen we door in een afgerachte oude bus zonder airco...Onze stopover is in Osorno. Hier moeten we anderhalf uur stukslaan voordat wij plaats mogen nemen op onze eerste klas stoelen verder richting Santiago. Samen met een ¨Aussie¨ proberen we ergens wat eten te scoren....dit blijkt niet mee te vallen....Voordat we een restaurantje bereiken wordt Marjolein bijna beroofd....

Eénmaal in restaurantje (waar je trouwens normaal gesproken je hond nog niet naar het toilet laat gaan) eten we een heerlijk gefrituurd visje....we leven nog...not to worry.

Na deze enerverende ervaring (we kregen ondertussen ook nog ruzie met een Chileense junk) konden we eindelijk onze weg vervolgen richting Santiago.....

Na een slechte nacht slapen in een luxe bus, worden we om kwart voor zeven 's ochtends de bus uitgemikt....we zijn in Santiago.....dagje site seeing en de volgende dag zwemmen in het park. 'S Avonds spreken we weer met Monster af (inmiddels ook in Santiago) voor een gezellig dineetje....

Zo direct zetten we onze reis voort naar Valparaiso een kustplaatsje anderhalf uur hier vandaan...

Nogmaals bedankt voor alle leuke reactie en we laten snel weer wat van ons horen!

Groetjes Marjolein en Pim

Antartica - To infinity and beyond!

'To dine with a glacier on a sunny day is a glorious thing and makes feasts of meat and wine ridiculous. The Glacier eats hills and drinks sunbeams.'

- John Muir -

Bijna twee weken geleden hebben wij het 'Fin del Mundo' verlaten om nog verder zuidwaarts te trekken. De Polarstar bracht ons richting het zevende continent dat, grotendeels onberoerd door mensenhanden, als één van de mooiste plekken op aarde wordt gezien.

Op woensdag drie februari werden wij ontvangen op de ijsbreker die ons voorbij het einde van de wereld, richting Antartica moest gaan brengen. In de observation lounge van het schip was er, onder het genot van een glas bubbels, ruim voldoende tijd ingelast om onze expeditiegenoten grondig te observeren.....Verschillde specimens uit verschillende windstreken.... maar hè....gelukkig ook Nederlanders....(ontlopen doe je ze nergens...en zeker niet op een boot...)

Na de snuffelstage en de zonsondergang in het Beagle Channel, werd het tijd voor het serieuze werk.....de beruchte Drake Passage.

De Drake Passage wordt gezien als s'werelds onstuimigste plasje....golven kunnen hier tien meter of hoger worden. Gelukkig zijn de weerberichten goed en kan de Drake tijdens onze doortocht nog niet ééns tippen aan het golfslagbad van Centerparks......

Na twee dagen open zee, ingevuld met lectures van 'Birdman' Mick, 'Whaleman' Andy, 'Rockgirl' Allison en 'Iceman' Joe, komen we om 5.45 s'ochtends de eerste ijsberg tegen...het teken dat we de peninsula (schiereiland) van Antartica naderen. - Het juist voorspellen van het tijdstip waarop we de eerste ijsberg tegen komen levert Pim een knuffel penguin van de Polarstarcrew op :-) -

Vrijdagochtend acht uur is het dan zover onze eerste visuele ervaring met het ijs van Antartica! We varen door het Lemaire Channel en zijn sprakeloos....BBC`s Planet Earth in real life...(David Attenborough op de Ipod...)

Ongeveer een uur later, als de stilte om ons heen wat is opgetrokken, maken wij als echte navy seals, in een Zodiac (rubber bootje), onze eerste landing op Petermann Island.

Petermann Island is het thuis van 500 paar Adélie penguins en 2000 paar Gentoo penguins....Met dichtgeknepen neus (stinkbeesten ...;-) gaan we aan land. Het grappige is dat de penguins zich in het geheel niet aan ons storen en gewoon doorgaan met hun dagelijkse gang van zaken. Zo waren wij hier voor het eerst getuigen van een 'foodchase', hetgeen betekend dat de 'chick' (kleuter penquin) de moeder penquin net zo lang achtervolgt tot dat zij bereid is vis uit te kotsen in het bekje van de 'chick'....een erg leuk gezicht als je net je zeeziekte hebt overwonnen...

S`middags varen we verder naar het zuiden op naar 66º33'S, oftwel de poolcircel. Tijdens het varen ontmoeten we nieuwsgierige Minke en Humpback walvissen en ook de Weddel, Leopard en Crabeater zeehonden komen een kijkje bij de boot nemen. Net zoals de penguins blijken ook zij niet echt onder de indruk van mensen met een 90 meter lange ijsbreker...

Zaterdagochtend om 4.00 uur passeren we uiteindelijk de magische grens van de poolcircel.....roffelderoffel....anticlimax (er gebeurt natuurlijk verder helemaal niets...).

Nog vol adrenaline van al dat visueel geweld gisteren, staan we uiteindelijk om 5.00 uur s`ochtends naast ons bed voor een landing op Detaille Island. Helaas blijkt er teveel ijs voor de kust te liggen wat het onmogelijk maakt om met een Zodiac aan land te komen. Andy a.k.a. ' TheWhaleman ' neemt ons ter vervanging mee op Zodiac Cruise, we bekijken van dichtbij gletsjers en ijsbergen zo groot als het World Trade Center. Na ongeveer tien minuten rondjes varen, maken we kennis met een groep van 25 Crabeater zeehonden....onze nieuwe vrienden blijken de beroerste niet te zijn en geven een spetterende show weg met als grande finale oud Antartisch Zodiacje koppen.

Later op de dag varen met ijsbreker door de Gullet. De Gullet is een nauwe baai tussen Adelaide Island en Graham Land.....(niet dat het iemand boeit maar we zetten het er toch maar even bij)

Voor de middag staat er geen landing geplanned, wel weer een Zodiac cruise.

Na een aantal Walvissen op afstand gezien te hebben vinden we het tijd worden voor een wat nadere kennismaking.......Na 5 minuten in de Zodiac spotten we de eerste Humpback....(WHALE, WHALE, WHALE!!!! kinkt het in koor.)

Gelukkig zitten we bij Andy in de boot....zoals een echte 'Whaleman' betaamt antwoord hij rustig:'Let`s go get our own little fellah!' Na een halve minuut varen zijn we op tien meter afstand van onze.. very own Humpback Whale... Het is even wennen om een gevaarte van 20 meter onder je bootje door te zien zwemmen, maar als je weet dat het beest alleen Grill (soort garnaal) eet en in principe niets groters dan een Grapefruit kan doorslikken, maakt het angstige gevoel al snel plaats voor bewondering.

De Humpback (door Marjolein Jonas genoemd) lijkt ons Zodiacje wel een interessant speelkameraadje te vinden. Na een half uurtje waterblazen en rondjes rond de boot vind Jonas het genoeg en laat hij ons zo blij als 'kids in a candystore' achter....

Zondag gaan we s`ochtends op expeditie met de Zodiac door Mutton Cove...naast penguins en verschillde soorten zeehonden zien we hier met oorverdovend kabaal een ijsberg zo groot als een een Bijlmerflat in elkaar zakken....(volgens wat dikke Amerikanen eindelijk weer wat entertainement....Quote:'' Y'all don't wanna waste your battery power on them penguins.'')

Later op de dag doen we nogmaals een Zodiac cruise rondom de Fisch Islands & Prospect Point...buiten penquins en zeehonden hier vandaan verder geen nieuws....

Nadat we zondag het meest zuidelijke punt van onze reis 67º33.9'S hebben bereikt, varen we inmiddels weer richting het noorden. Maandag bezoeken we s'ochtends Pléneau Island (rotsen, penquins en zeeolifanten) en s'middags Vernadsky station en Wordie House.

Vernadsky station is het onderzoekscentrum van de Oekraïne op Antartica. Hier is ooit (om het ingewikkeld te maken) door de Engelsen het gat in de Ozonelaag ontdekt. Veel onderzoek wordt er hier volgens ons niet meer gedaan...

Waar ze hier wel goed in zijn is Vodka stoken.....voor de prijs van één bustehouder krijg je een ijskoud glaasje Vodka met een antartisch ijsblokje. (mannen betalen gewoon in US dollar)

Naast de Après skihut van de Oekraïne staat Wordie House. Wordie House is een oud Brits onderzoeksstation uit de jaren 50, dat niet meer in gebruik is. Het verkeert nog in originele staat zodat we een goed beeld krijgen hoe het er hier in de jaren 50 aan toe ging.

De maandag werd afgesloten met een BBQ.....buiten de Britten (It is not a BBQ if you do not eat outside) aten de overige nationaliteiten aan boord hun vlees binnen op.

Dinsdagochtend zijn we in Neko Harbour aan land gegaan, dit is de laatste keer dat we voet zetten op het vaste land van Antartica. Na een stevige wandeling hadden we fantastisch uitzicht op een afbrokkelende gletsjer. Zoals altijd werden we ook hier weer vergezeld door Gentoo penguins.

S'middags worden we bij Port Lockroy afgezet (het schijnt dat er hier nog iets aan wetenschap wordt gedaan). Op ons komt het echter over als de grootste souvenierwinkel van Antartica....wel grappig....je kunt hier kaartjes versturen....de eerste zullen over vier tot zes weken aankomen.

Woensdagochtend.....good morning everybody this is your wake-up call it is seven o clock and time to get out of bed....Dit is voor ons de laatste dag op de peninsula van Antartica. Na vandaag zet de Polarstar koers richting ons vertrekpunt Ushuaia...

Vandaag staan er twee landingen geplanned: Deception Island en Hannah's Point.

We beginnen met Deception Island...Deception Island is eigenlijk een hele grote vulkaan met een ondergelopen krater. Er is een smalle opening vanuit zee die tot in de krater leidt waar wij met onze ijsbreker doorheen kunnen. Op het land dat grenst aan de ondergelopen krater staan de ruïnes van het oude Hektor Whaling Station....(de plek waar massaal Walvissen werden verwerkt tot olie en levertraan...). Met Zodiacs gaan we aan land....Het is tergend koud en de windkracht is opgelopen tot zeven....

We bekijken wat oude fabriekshallen die nu het achtergronddecor vormen voor grote groepen Zeeleeuwen. Na ongeveer een uur houden we het voor gezien....(Pim kan de kou niet meer aan...) Dit terwijl we ons nog zo hadden voorgenomen om te gaan zwemmen. Het is op Deception Island namelijk mogelijk om een hottub te graven op het strand (koud water van de zee vermengd zich hier met kokend door Magma verwarmd water)....jammer gemiste kans...maar de warme douche op de boot maakt ook veel goed.

Eenmaal fris en wel op de boot, valt Pim in slaap en is niet meer wakker te krijgen voor de laatste landing op Hannah's Point....Marjolein (bikkel) staat echter al weer klaar met haar rubber laarzen....Hannah´s Point is een ¨sensitive¨ eilandje, wat voor de toerist betekend, dat hij of zij alleen onder begeleiding van de crew aan land mag. Chinstrap penguins en zeeolifanten zijn de bewoners van Hannah´s Point....Na ongeveer anderhalf uur is Marjolein weer op de boot en wordt Pim eindelijk zijn bed uit geschopt...(In ieder geval fit voor de terugreis zullen we zeggen..)

Donderdag, vrijdag en zaterdag is het op open zee terug naar Ushuaia...genoeg tijd om bij te komen van deze fantastische ervaring.....Zoals jullie hebben kunnen lezen is het een lang verhaal geworden......de woorden zijn echter niet in staat de herinneringen en beelden op een correcte manier samen te vatten....Wellicht komen de foto's in de buurt...maar zelfs voor ons lijken deze inmiddels alweer meer op ansichtkaarten in een giftshop....